Ο Ναζίμ Χικμέτ γεννήθηκε από μια εύπορη οθωμανική οικογένεια στη Tουρκοκρατούμενη Θεσσαλονίκη στις 15 Γενάρη 1902 και μεγάλωσε στην Κωνσταντινούπολη. Ο πατέρας του ήταν ανώτερος αξιωματούχος του Σουλτάνου και η μητέρα του ήταν καλλιτέχνης. Η εύπορη οικονομική κατάσταση της οικογένειας του, του προσφέρει τη δυνατότητα να μορφωθεί και έτσι σε ηλικία 16 ετών ξεκινάει σπουδές στην Οθωμανική Ναυτική Σχολή στη Χάλκη, ενώ σε ηλικία μόλις 17 ετών αρθρογραφεί και γράφει τα πρώτα του ποιήματα σε περιοδικά.  Κατά τη διάρκεια της κατάληψης της Κωνσταντινούπολης από τους Αγγλογάλλους μετά τον Α’ Παγκόσμιο Πόλεμο άφησε την σχολή του και έφυγε για να διδάξει στην πόλη Μπολού της κεντρικής Τουρκίας.

Εκεί έμαθε για την επαναστατημένη Ρωσία. Μετά από ένα σύντομο γάμο, αποφάσισε να ταξιδέψει προς τα εκεί. Έφτασε στην πρώτη πατρίδα των εργατών και άρχισε να φοιτά στο Πανεπιστήμιο στη Μόσχα όπου γνωρίζεται με ανθρώπους από όλο τον κόσμο.  Ήδη από το 1923 ήταν μέλος του κομμουνιστικού κόμματος(Μπολσεβίκοι)  αλλά και του Κομμουνιστικού Κόμματος Τουρκίας

Το 1926 ο Ναζίμ Χικμέτ καταφέρνει και δραπετεύει στη Σοβιετική Ένωση και έρχεται σε επαφή με τον Μαγιακόφσκι και τους Ρώσους φουτουριστές, οι οποίοι επηρεάζουν σε μεγάλο βαθμό την ποίηση του. Το 1928 δίνεται γενική αμνηστία στην Τουρκία και ο Χικμέτ επιστρέφει. Ωστόσο, βρισκόταν υπό καθεστώς παρακολούθησης. Είναι επίσης η εποχή όπου δέχεται επιθέσεις από τους αντιπάλους του. Επιθέσεις που οξύνονται από το 1935 και μετά. Όλες οι προσπάθειες έτειναν στο να μειωθεί η προσωπικότητα του Χικμέτ, έτσι ώστε να αδυνατίζει και το μήνυμά του προς το λαό του, να συκοφαντηθεί ο αγώνας του. Γιατί ο Χικμέτ κάθε μέρα αγωνιζόταν μαζί με το λαό του.

Το Γενάρη του 1938 ο Ναζίμ Χικμέτ συλλαμβάνεται με την κατηγορία ότι προέτρεπε τις Τούρκικες Ένοπλες Δυνάμεις σε εξέγερση. Καταδικάστηκε σε 28 χρόνια φυλακή. Μέσα στη φυλακή ο Ναζίμ Χικμέτ συνεχίζει να γράφει ποιήματα γεμάτα αισιοδοξία, μη ξέροντας αν το αύριο θα του φέρει το θάνατο.

Απελευθερώνεται το 1949 χάρη στη δράση μιας διεθνούς επιτροπής υποστήριξης, η οποία σχηματίστηκε στο Παρίσι, από τους Ζαν Πολ Σαρτρ, Πάμπλο Πικάσο και Πολ Ρόμπσον. Έπειτα, από έναν χρόνο βραβεύεται με βραβείο ειρήνης, το οποίο μοιράζεται με τον Πολ Ρόμπσον και τον Πάμπλο Νερούδα.

Το 1951 καλείτε για τη στρατιωτική του θητεία με στόχο να χαθεί κάπου στα βάθη της Ανατολής. Έτσι εγκαταλείπει παράνομα την Τουρκία και φθάνει στη Μόσχα μέσω Ρουμανίας. Το τούρκικο κοινοβούλιο τον αποκαλεί προδότη.

Ο Ναζίμ Χικμέτ, ως κομμουνιστής και διεθνιστής, δεν έμεινε απαθής μπροστά στα γεγονότα της Κύπρου. Πήρε θέση πριν ακόμα ο Αττίλας εισβάλει στην πατρίδα μας:

«…Είναι χρέος σας να κάμετε το παν για να μην πέσετε στην παγίδα των ιμπεριαλιστών και των πρακτόρων τους, να μην αλληλοσκοτώνεστε, πρέπει να αγωνιστείτε μαζί – μαζί και να εξαλείψετε απ’ το πανέμορφο νησί σας και τα τελευταία αχνάρια της αποικιοκρατίας. Αγαπώ το νησί σας, όπως ακριβώς αγαπώ την Ελλάδα και την Τουρκία. Το νησί σας μπορεί και πρέπει να γίνει συνδετικός κρίκος, που θα δυναμώσει τους δεσμούς της φιλίας των λαών της Ελλάδας και της Τουρκίας. Το νησί σας μπορεί και πρέπει να γίνει ο κήπος όπου θα σεργιανάει η ζωοφόρος ειρήνη, δίχως το φόβο της επίθεσης και της καταστροφής…».

Αυτό το απόσπασμα από το μήνυμα του Ναζίμ Χικμέτ προς τους Ε/Κ και τους Τ/Κ δείχνει το βαθύ αίσθημα του διεθνισμού, την φιλία υπέρ των λαών, αλλά ταυτόχρονα και την απέχθεια του προς τον εθνικισμό και το σωβινισμό.

Η ποίησή του χαρακτηρίζεται όχι μόνο από επαναστατικότητα, πίστη στα ιδανικά του σοσιαλισμού, απέραντη αγάπη για τον άνθρωπο και την ανθρωπιά αλλά και από μια απίστευτη αισιοδοξία. Αρκετά από τα ποιήματα του έχουν μελοποιηθεί από μεγάλους συνθέτες, μερικά παραδείγματα είναι: «Μικρόκοσμος», «Η πιο όμορφη θάλασσα» και άλλα πολλά. Μέσα από τα ποιήματά του Ναζίμ Χικμέτ μεταφέρονται διάφορα μηνύματα, μηνύματα κοινωνικά, αγάπης και ειρήνης, αγωνιστικότητας, υπέρ της αδελφοσύνης και της φιλίας.

Ο Ναζίμ Χικμέτ πέθανε στις 3 Ιουνίου 1963 στη Ρωσία. Ανεκτίμητη είναι η προσφορά του στον πολιτισμό. Ο Ναζίμ ήταν και είναι ζωή, είναι αισιοδοξία και πίστη για το αβέβαιο μέλλον που μας περιμένει, είναι αγάπη και αγώνας για ένα ειρηνικό κόσμο.

…όσο παθιασμένα αγάπησε την πατρίδα του, τόσο μίσησε τον εθνικισμό. Κι όσο πολύ αγάπησε το λαό του, τόσο αγάπησε κάθε λαό του κόσμου…